رسول خدا، حضرت محمد مصطفی (ص)، که نه تنها امسال، که تمامی قرون و اعصار به نام زیبایش مزین است، تنها نه در عطوفت و دلسوزی نسبت به امت خویش نمونه و سرآمد بود، بلکه در تدبیر و سیاست‌ورزی و اداره درست جامعه نوپا و کوتاه‌مدت زمانه خود نیز الگویی ستودنی است. او به واقع همچون همه انبیا که برای تحقق قسط و عدالت در جامعه مأمور بودند، برای تحقق این پیام آسمانی، کوشا و با همت بود. عدالت در واژه و تعریفی خاص خلاصه شدنی نیست. دادورزی که برابری و احقاق حقوق و رفع همه انواع ظلم و ستم را جامع است، حیطه‌ای وسیع از حیات سیاسی و اجتماعی و فردی و خصوصی را شامل است، به گونه‌ ای که معنویت و عقلانیت با وجوه گوناگون خویش در آن گنجانده می‌شود.

امام علی (ع) که نماد آشنای عدالت است، در وصف عدالت‌ورزی پیامبر می‌فرمایند: «سیرته القصد و سنته الرشد و کلامه الفصل و حکمه العدل؛ سیرتش میانه‌روی است، آیینش راه نماینده، کلامش جداکننده حق از باطل و داوری‌اش قرین عدالت».

نخستین اقدام اساسی در جهت تحقق عدالت اجتماعی از سوی پیامبر، تشکیل حکومت متمرکز با ساختارها و قوانین معین و مشخص بود که کارگزارانی کارآزموده اجرای آنها را به عهده داشتند. عدالت، هم در شکل‌گیری این بنیادها و هم در اداره و تداوم آنها تعیین‌کننده بود. او بنا بر آیات قرآن کریم، قانونی تنظیم کرد که در آن حقوق همه شهروندان مسلمان و غیرمسلمان جامعه در نظر گرفته شده و حدود روابطشان تعیین شده بود، به گونه‌ای که در غالب‌ بندهای این پیمان، حاکم بودن اصل عدالت و برابری و احترام و کرامت شهروندان به چشم می‌خورد.

نامگذاری سال 1385 به نام پیامبر اسلام، چه ثمری می‌تواند داشته باشد، جز این که سیره و منش ایشان در حکومت‌داری را بیش از پیش مرور کرده و در اداره جامعه به کار بریم و اگر جز این می بود که روش او و کلام او کاربردی برای ما نمی‌داشت، چه معنایی در معنای خاتمیت او نهفته بود؟ آن هم در دنیای نامتلاطم امروزی که انسان‌ها بیش از هر برهه‌ای از زمان در معرض تهدیدهای روحی و روانی قرار گرفته‌اند و مهم‌تر آن که بیش از هر زمان، تشنه عدالت و دادورزی واقعی‌اند و چنانکه از اخبار جهان به گوش می‌رسد، بر شمار گرویدگان به اسلام همچنان افزوده می‌شود.

از میان تحولاتی که دنیای امروز پشت سر نهاده است و آنچه بیش از همه لزوم عدالت را طلب می‌کند، مبحث اقلیت‌ها و قومیت‌هاست که در دولت‌های ملی ساکنند. اهمیت این مسأله از آن روست که بحث قومیت‌ها از جمله تهدیدات یک دولت به شمار می‌رود. در اینجا، مرزی ظریف بین امنیت و عدالت ترسیم می‌شود که آن دو را هم‌دوش و مکمل همدیگر قرار می‌دهد. آنگاه که عدل و برابری کاهش یابد، ناامنی رو به فراز می‌نهد. دولت‌ها در برابر عوامل ناامنی به شیوه‌های گوناگونی عمل می‌کنند، مباحث علمی بسیار پردامنه‌ای حول این بحث صورت گرفته است و اکنون مجال پرداختن به آنها نیست، اما توجه به یک نکته ضروری به نظر می‌رسد و آن این که دولت‌ها باید در برابر عوامل ناپایدار، استراتژی‌های امنیتی پایداری برگزینند.

اقلیت‌های ساکن در چهارچوبه‌های ملی، اغلب تاریخ طولانی و بلندی از زیستن را در محل سکونت خویش تجربه کرده‌اند و دارای علقه‌های تاریخی و بومی مستحکم بوده و برای حفظ آیین و هویت خویش تلاش می‌کنند. آنان مادامی که حقوق و منافع خویش را در خطر نبینند، تمایلی به ناسازگاری با دیگر اقوام و دولت مرکزی ندارند، اما هر از گاهی تحت تأثیر تحولات بین‌المللی، سیاست‌‌های داخلی و نخبگان مهم و تأثیرگذار در جامعه، مطالبات جدید طلب کرده و مخاطراتی را برای دولت ایجاد می‌کنند.

جلوگیری از تنش میان دولت و قومیت‌ها، نیازمند کاربست اصول گوناگونی است، اما بیش از همه، می‌توان بر چند عامل تأکید نمود: نخست این که امنیت نه تنها امری عینی و ملموس، بلکه بیش از آن، ذهنی است، برای همین، باید در کنار تأمین عوامل مادی و فیزیکی انسان‌ها که خود از بروز ناآرامی‌ها می‌کاهد، به عوامل روانی آنها نیز توجه نشان داد و ارزش‌های هر قومی را شناخت و احترام داشت. توجه به میراث با افتخار اقوام و بی‌احترامی نکردن بدان و آگاهی از محرومیت‌های آنان و تلاش در رفع آنها با اهمیت است. آگاهی از فرصت‌ها و نقاط قوت آنها نیز منبع مهمی برای تأمین امنیت در دست دولت است.

مسأله قومیت‌ها و اقلیت‌های ساکن دولت، از عمده مسائلی است که امروزه، دولت‌ها، به ویژه دولت‌های اسلامی با آنها دست به گریبانند. چنین عاملی، علت اصلی بسیاری از ناآرامی‌های عراق و پاکستان و افغانستان که همسایگان ایران هستند، به شمار می‌رود. ایران تاکنون از زیان این مسأله بی‌بهره نبوده است، اما آنچه خطر بزرگتری به شمار می‌رود، درگرفتن چنین نزاع‌هایی در ایران است. بی‌اعتنایی به خواسته‌های قومیت‌های مختلف موجود در ایران و نادیده گرفتن آنها و رعایت نکردن عدالت و برابری، بزرگ‌ترین عامل و بهانه برای شعله کشیدن چنین نزاع‌هایی است که هرگونه بی‌اعتنایی و سهل‌انگاری دولت و سرپوش نهادن بر چنین مسائلی، شعله آن را برافروخته‌تر خواهد نمود.

بهانه قرار دادن سال پیامبر اعظم و شیوه دادگرانه او در رفع اختلافات قومیتی و نژادی در جامعه و تحقق وحدت میان اقشار آن، سرمایه‌ای گرانقدر است که می‌توان و باید از آن بهره برد، به ویژه که اغلب مردم ایران، مسلمان بوده و مذاهب گوناگون آن به پیامبری و عظمت شأن و مقام رسول اکرم ایمان دارند.

         و از همتون ممنونم تو این مدت منو یاری کردید بازهم منتظر نظرات گرم و دلگرم

             کننده شما هستم .قربون همه شما ....ALI.....

 امام حسین(ع) در احادیث پیامبر(ص)

  امام حسین(ع) به مدت 7 سال در آغوش پیامبر بزرگ اسلام تربیت یافت که در این 7 سال، آنقدر حضرت سفارش او و برادرش حسن (ع) را به مردم کرد که کتابهاى سنى و شیعه پر است از فضایل و مناقب این دو بزرگوار که بیش از 50 مورد در کتابهاى اهل سنت آمده است و در اینجا به چند نمونه اشاره مى کنیم:

    1- حسین (ع)، سید جوانان بهشت: پیامبر اکرم (ص) فرمود: «الحسن و الحسین سیدى شباب اهل الجنه» ، یعنى حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند.
    
    متن بعضى دیگر از احادیث این است که پیامبر(ص) فرمود: فرشته اى از آسمان که مرا زیارت نکرده بود، از خدا براى زیارت من اذن خواست، پس به من خبر و مژده داد که دخترم فاطمه، سیده زنان امت من است و این که حسن و حسین دو آقاى جوانان اهل بهشتند.
    
    2- فضیلت دوستى حسین(ع) و نکوهش دشمنى با آن حضرت: گروه بسیارى از محدثین نامدار اهل سنت روایت کردند که پیغمبر(ص) بیرون آمد در حالى که حسن و حسین(ع) با او بودند، امام حسن (ع ) بر یک دوش آن حضرت وامام حسین (ع) بر دوش دیگر بود. یکبار حسن را مى بوسید و بار دیگر حسین را، تا به ما رسید، فرمود: [من احب الحسن و الحسین فقد احبنى و من ابغضهما فقد ابغضنى ] هر کس حسن و حسین را دوست بدارد، همانا مرا دوست داشته و هر کس آنها را دشمن بدارد، پس البته مرا دشمن داشته است.
    
    3- حسین، محبوب پیامبر(ص): در روایت دیگرى آمده است که جمعى با رسول خدا (ص) به میهمانى مى رفتند و آن حضرت پیشاپیش آنان حرکت مى کرد، در اثناى راه، و حسین(ع) را دید و خواست او را در آغوش بگیرد، و حسین (ع) به این سو و آن سو مى دوید، پیامبر اکرم(ص) از مشاهده این حالت تبسم میکرد تا آن که او را در آغوش گرفت، یک دست خود را به پشت سر و دست دیگر را به زیر چانه او نهاد و بر لبهاى امام حسین بوسه زد و سپس فرمود: «حسین از من است و من از اویم، خداوند دوست دارد کسى را که او دوست دارد.»
    
    4- پیامبر(ص) حسین (ع) را مى بوسید: در البداء و التاریخ نقل شده که یزید امر کرد تا پرده نشینان حرم حسینى و بانوان آن حضرت را بر در همان مسجدى که اسیران را نگاه مى داشتند، نگاه بدارند تا مردم آنها را ببینند؛ و سر مبارک حسین (ع) را در جلوى خود گذارد و با چوب یا شمشیر به آن روى مطهر مى زد.
    
    ابوبرزه اسلمى برخاست و گفت: به خدا قسم چوب تو به همان موضعى مى خورد که مکرر دیدم پیغمبر (ص) مى بوسید.
    
    5- اول کسى که وارد بهشت مى شود: روزى پیغمبر اکرم (ص) به على (ع) فرمود: اول کسى که داخل بهشت مى شود، من، تو، فاطمه، حسن و حسین هستیم. علی(ع) عرض کرد پس دوستان چطور؟ پیغمبر(ص) فرمود: بعد از شما وارد مى شوند».
    
    6- حسین (ع)، گلى از باغ دنیا، راوى مى گوید: به خدمت رسول خدا (ص) شرفیاب شدم، دیدم که حسن و حسین روى دوش اویند، عرض کردم: اى رسول خدا ! آیا این دو را دوست مى داری؟ فرمود: براى چه دوست نداشته باشم؛ در حالى که این دو گلهاى منند از باغ دنیا.
    
    7- امام زمان (ع) نهمین فرزند حسین(ع) است: پیامبر (ص) فرمود: حسن و حسین علیها السلام دو امام امت من بعد از پدرشان هستند، و دو آقاى جوانان اهل بهشتند، و مادرشان سیده زنان جهانیان و پدرشان سید الوصیین است، و از فرزندان حسین 9 نفرند که نهمین آنها قائم است از فرزندان من، طاعت ایشان طاعت من و معصیت و مخالفت ایشان معصیت و مخالفت با من است، به سوى خدا شکایت مى کنم از کسانى که فضیلت ایشان را انکار و احترامشان را بعد از من ضایع مى کنند .
    
    و خداوند کافى است در ولایت کارها و نصرت عترت من، و امامان امت من، و انتقام گیرنده است از کسانى که حق آنها را انکار کنند. « و سیعلم الذین ظلموا اى منقلب ینقلبون».
    
    8- اشتقاق نام حسین (ع) از نام خداى تعالی: پیامبر اکرم(ص) فرمود: چون خدا آدم را آفرید، در سمت راست عرض پنج شبح در نور دید که در سجده و رکوع هستند. آدم پرسید: این پنج شبح که در هیبت و صورت من هستند، کیستند؟ خطاب شد: اینان پنج تن از فرزندان تو هستند، که پنج اسم براى آنها از نامهاى خود مشتق کرده ام، و اگر براى اینان نبود، بهشت و جهنم، عرش و کرسى، آسمان و زمین فرشتگان و آدمیان و جنیان را نمى آفریدم، پس من محمودم، و این محمد است و من عالى هستم، و این على است، و من فاطرم، و این فاطمه است، و من احسانم و این حسن است، و من محسنم و این حسین است. به عزتم سوگند یاد کرده ام که هر کس ذره اى از کینه ایشان در دل داشته باشد، او را داخل آتش مى کنم، ایشان برگزیدگان من هستند، و به ایشان نجات مى دهم، و به ایشان هلاک مى نمایم، هر وقت حاجتى دارى به این پنج تن متوسل شو، پس پیغمبر (ص) فرمود: ماییم کشتى نجات! هر کس به آن ملحق شود ، نجات یابد و هر کس از آن برگردد، هلاک شود.
    
    9- دوستان حسین (ع) اهل بهشتند: از ابن عباس حدیثى طولانى از پیغمبر(ص) در فضایل حسنین (علیهما السلام) روایت شده که در پایان آن مى فرماید: «خدایا تو مى دانى که حسن و حسین در بهشتند، هر کس آنها را دوست دارد در بهشت است و هر کس آنها را دشمن بدارد، در آتش است».

.........Moharam.............................................................

دست در دست من گذاشت، نشست، میخندید

 

گرچه دیدم که داشت میشکست، میخندید

 

گفتم: برو! برایت بسیار مثل من هست

 

بغض کرد و گفت: البته هست! و میخندید

 

.............................................................................

هوالمعشوق

          حدیث قدسی:

هوالمعشوق 

رفت حاجی به طواف حرم و باز آمد                     مابه قربان تو رفتیم و همانجا ماندیم

........

گفتند اینجا مسجد شجره است اینجا باید مُحْرِم شد بعد به سوی مکه رفت، صدای

«لبیک ،اللهم لبیک، لبیک لا شریک لک لبیک، ان الحمد والنعمة لک والملک لاشریک لک لبیک»

پذیرایم،خداوندا! دعوتت را پذیرا هستم،بر این باورم که شریکی برایت نیست،تو را اجابت میکنم ،همانا سپاس و نعمت و تمام هستی ازان توست برای تو همتائی نیست،گوش به فرمان تو هستم

مسجد رو به لرزه در اورده بود

همه با تمام وجود لبیک میگفتند تا دعوت نامه قطعی رو بگیرند

میخواستند "ندای لبیک خدا رو  در پاسخ با جون و دل بشنوند"

و جز این نیست باید جواب لبیک رو با تمام وجود از سوی معبود بشنوی تا بتونی مجوز ورود بگیری تا بتونی عظمت رو ببینی ودرک کنی

و بالاخره مسجد الحرام...

یه ذره اروم و قرار نداشتم روحانی داشت بیرون از مسجد الحرام اعمال رو مرور میکرد

اصلا نمی فهمیدم چی میگه هول و هراس به دلم افتاد بود انگاریکی داشت صدام میکرد

 آیا جواب لبیک گفتنم بود؟؟؟!!!

ایا میتونم عظمتش رو درک کنم؟ نکنه خدا با عدلش باهام رفتار کنه؟با بار رو سیاهی چه کنم؟

تنها ذکر صلوات و لااله الا الله بود که ارومم میکرد

کم کم راهی شدیم قدمها اروم  وسنگین برداشته میشد سرها همه به زیر، نفس ها در سینه حبس 

 پله ها یکی یکی پیموده شد

لحظه ای دیدم اطرافیان همه به سجده افتادند  

خدایا ! ایا توان دیدن دارم ؟اروم اروم سر رو بالا اوردم واقعا اون همه عظمت ادم رو به زانو در می اورد 

هیچ حالتی زیباتر از سجده و اشک پیدا نکردم نمیتونستم سر از سجده بردارم انگار داشتم با خاک یکی میشدم انگار از نو متولد

شدم!!!

قربون خدام برم بنده به هر گنه کاری باشه حتی شده برای لحظه ای قدرت درک عظمتش رو میده نمیذاره دست خالی بری

قدرت بیان نداشتم چرا که عظمت توصیف شدنی نیست دیدنی است باید درک کرد و لمس نمود

خدا را میتوان در انجا لمس کرد ،دراغوش گرفت و یکی شدو جز او هیچ ندید

خدا را در طواف حتی میشه با چشم ظاهر دید، اجازه نمیده حتی به طرف کعبه نگاه کنی ولی با تمام وجود داره نگات میکنه  میخواد

گوش و چشم ودلت فقط و فقط معطوف به اون باشه  

هفت بار دوره کعبه نازنیش بگردی و بگی خدا جونم دورت بگردم  

یک قدم که جلو میذاری هزار قدم به طرفت میاد 

و چه خوش زیارتی است که در انجا چهره آقاحجه ابن الحسن رو ببینی و نامه قبولی اعمالت رو از دست نازنین اون در یافت کنی...

خدایا !خدا کند که زیارتم رو قبول کرده باشی که اگر چنین نباشد

باران اشکم سیل میگردد و دلتنگ میشوم.........

حتما چنین نیست چون دعوتم کردی و چه خوش میزبانی بودی....

ثواب روزه و حج قبول انکس برد                                       که خاک میکده عشق را زیارت کرد

 «هفته حج گرامی باد»

خدایا به من توفیق ده که در دلهای اکنده ازنفرت بذر عشق و محبت بکارم

التماس دعا

یاعلی

هوالحق

در حدیث است از امام سجاد(ع)در باره ی توحید پرسیدند .فرمودند:

خداوند می دانست در آخرالزمان گروه هائی ژرف اندیش خواهند آمداز این رو سوره ی توحید:

«قُل هُوَالله اَحَد،الله الصَمَد»(آیات1-2)

بگو اوست خدای یگانه؛خداوند بی نیاز و غنی است

و آیات اول سوره ی حدید یعنی:

«هُوَالاوَ‍لُ و الاخِرو الظٌاهِرُو الباطِنُ و هُوَبِکُلِ شیءٍ علیمُ »(آیه3)

اوست آغاز و اوست پایان،اوست آشکار و اوست پنهان و او به هر چیز آگاه است.

را فرستاد و هرکس سخنی غیر از آنها بگوید هلاک شده است.

مطالعات دقیق فلسفی و عرفانی،حکما و عرفا را به این حقیقت رهنمون می شود که آیات سوره توحید و آیات اول سوره ی حدید،

عالی ترین مرتبه تو حید و معرفت هستند.

صدرالمتألهین،فیلسوف بزرگ اسلامی،در شرح اصول کافی می گوید:

«....بهره هائی که از آیات سوره ی مبارکه حدید می بردم،بیش از نتایج آیات دیگر بود.لذا در هنگام شروع به نوشتن تفسیرقرآن،نخستین بخشی که انتخاب و به تفسیر آن پرداختم،همین سوره مبارکه بود و سپس به تفسیر گروه دیگری از سوره و آیات پرداختم و بعد از پایان آن و پس از گذشت تقریبا دو سال ،به این حدیث شریف بر خورد نمودم و نشاطم افزوده شد و به شکرانه ی این نعمت،خداوند منان را سپاس گذاری کردم».

در نهج البلاغه و دیگر آثار منقول از علی (ع)نیز حدود چهل نوبت به مسائلی از این دست پرداخته شده است.

در خطبه ی اول نهج البلاغه،در باب معرفت به خداوند و مبدأهستی می خوانیم:

«...آغاز دین،معرفت و شناخت کردگار است

و کمال معرفت،ایمان به ذات آفریدگار است

کمال ایمان در توحید اوست

و کمال توحید در اخلاص به ساحت مقدس اوست

و کمال اخلاص در نفی صفات زاید بر ذات اوست».

زیرا هر صفتی غیر از موصوف و هر موصوفی غیر از صفتی است که برآن عارض می شود.پس هر کس برای خداوند صفتی زاید قائل شود،او را قرین و همدم ساخته و هر کس که او را قرین چیزی بداند،او را دو چیز انگاشته و هرکس خدا را دو چیر بینگارد،برای آن،جزءو بخش قائل شده و هرکس چنین اعتقادی داشته باشد،«خدا را نشناخته است».

جاهل به  مقام ربوبی به سوی او اشاره می کند و هرکس چنین کند او را محدود ساخته و هر محدودی قابل شمارش است و خدا منزه از این نسبت هاست.

و نیز...

فاطمه زهرا(س)در خطبه ای معروفی چنین آغاز سخن فرمودند:

«...خدائی که دیدگان او را دیدن نتوانند و گمان ها چونی و چگونگی او را ندانند،همه چیز را از هیچ پدید آورد و بی نمونه ای انشاءکند.نه به آفرینش آن ها نیازی داشت و نه از آن خلقت سودی برداشت،جز آن که خواست تا قدرتش را آشکار سازد.»- بلاغت النساء،خطبه دوم -

*راه شناخت خداوند تفکر دراوست و کلید این معرفت خواندن قرآن و عمل به آن است

امید که خداوند به همگی ما توفیق کسب معرفت خودش رو عنایت کند

یاعلی

« ... به خداوند عرضه داشتم:
 خدایا! من این گناه را برای تو ترک می‌کنم، تو هم مرا برای خودت تربیت کن...»

همه کارت با مارک خدا... 

از جمله شخصیت های عرفانی که تا به حال سرگذشت زندگیش برام خیلی خواندنی بوده جناب شیخ رجبعلی خیاط است.

از جمله کسانی که تمام وجودش وقف معبودش بوده اینقدر زندگیش عاشقانه است که انسان حسرت میخوره که ای کاش حداقل ذره ای از درک عاشقانه اون از معبودش در زندگی ما پا بگیره

حتما پیشنهاد میکنم کتاب کیمیای محبت رو که سرگذشت ایشون است رو مطالعه کنید.

زندگی شیخ بر یک اصل پایبند بوده اینکه <<همه ی کارت با مارک خدا باشه >>و حتی در جائی بیان میکنه که زنت رو به خاطر خدا دوست داشته باش  و تعبیری که من از اون دارم اینکه نفس میکشی  برا خدا باشه اصلا همین که به خودت میگی برا اون و فقط به خاطر اون یه جور آرامش بهت دست میده .احساس میکنی کارت هدفمند شده.

 یه مدت خیلی تلاش کردم تنها همین خصلت شیخ رو توی زندگیم پیاده  کنم البته به شکل خیلی ضعیفی بود چون همین که اسم خدا رو روش میذاری نمیتونی دست از پا خطا کنی ولی برا کوچکترین کارم این لفظ رو به زبون میارم که خدایا تنها به خاطر توو به رضای تو...

 واقعا به طور شگفت انگیزی حضور یه نیرو که کارها رو برام اسون میکنه رو درک میکنم .

پیشنهاد میکنم برای مدت کوتاهی هم که شده این روش رو به کار بگیرید

کافیه فقط و فقط به خاطر اون از یه خواسته ی دوست داشتنیت بگذری جای دیگه اینقدر زیبا بهت نشون میده که خودت هم نمیتونی بارو کنی انگار نمیخواد کار بنده اش رو بی جواب بذاره زود مزدت رو بهت میده هر چند ممکنه بنا به مصلحتی دیر جواب کارت رو ببینی که باز هم ضرر نکردی مهم اینه که به خاطر اون از خودت گذشتی و نهایتش اینه که تونستی برا مدتی از خود خواهی دوری کنی و خدا خواه بشی.

مشکل بزرگی که تو زندگیه خیلی از ماها وجود داره اینه که خیلی از جاها وجود یه نیروی برتر که همه کار ازاو بر میاد رو فراموش میکنیم به خود خدا قسم کافیه که باور کنیم هست و جز او تسکینی برا دردامون نیست.

 ............................................................................................................                           
 

همیشه مناجات خواجه عبد اله برام تسکین بوده ...

عزیز دو گیتی!
همگان در فراق میسوزند
و محب در دیدار!
چون دوست دیده ور گشت
محب را با صبر و قرار چکار؟! 

الهی!

ما را سر و سودای کس دیگر نیست

                                                 در عشق تو پروای کس دیگر نیست

جز تو دگری جای نگیرد در دل

                                                 دل جای تو شد جای کس دیگر نیست

*برخی از مشکلات را بپذیرید تا بتوانید در مقابل احساس کشنده خود بزرگ بینی مقاومت کنید....کائلیو 

*مرد فضیلت باید بکوشد که نظرش را به مثال اعلی یعنی خدا متوجه سازد و در اعمال خود از وی پیروی کند....افلاطون

                                                                                    یاعلی